Al een aantal jaren bezoek ik een herberg. Of nou ja het is geen herberg, eigenlijk is het een kerk, maar het voelt wel als een herberg. Als een plek om veilig, rustig en in stilte bij te komen van alles wat het leven te bieden heeft. Want hoe ik het leven zie, is het een enorme tuin met vruchten en snoep en gin-tonic en mensen en is het behoorlijk jammer als je daar wat van mist. Dus ik doe veel en het liefste alles. Maar daarin is het de truc (denk ik) om de balans te blijven bewaken. Maar hoe doe je dat? Leven zonder Smartphone – kan, maar niet mijn keuze. Mediteren elke dag – tja dan wordt het weer een moetje, ook niet mijn ding.

Ik ga eens per jaar naar een plek waar ik stil mag zijn. Waar ik niets hoef. (Mensen die dit horen zeggen: JIJ???? Ja ik.)
Het eerste jaar ben ik op deze mooie plek in Horssen naar een yoga-weekend geweest. Ik ben een groepsdier (dacht ik) en een heel weekend stil.. Nee, niks voor mij. Maar wat gebeurde er in dat weekend? Nou, wat mij vaker gebeurt: “oh wat leuk en waar woon je en wat voor werk doe je en wat drijft je in het leven” …. – ik maak contact. Maar in dat contact ontvang ik alleen nog maar meer prikkels. En vrienden heb ik eigenlijk al genoeg. Dus wat kom ik daar eigenlijk doen?

Jaar 2 en 3 heb ik gekozen voor de stilte. Niet alleen de niet-praten-stilte, maar vooral ook de innerlijke-stilte. Dus ook geen muziek of boek lezen (woorden in je hoofd) maar gewoon een heel weekend lummelen. Niets doen. Beetje wandelen, thee drinken. Geen telefoon, geen prikkels, geen contact. Ik en mijzelf.

Ik kan het iedereen aanraden. Want als je erachter komt dat er een plek is, diep in je waar het altijd vredig is, is dat heerlijk. En ik heb geleerd deze plek te vinden. Dan is de wereld vol met drukte en prikkels, veel beter te verwerken.
Wat ik er leer? Dat alles wat je zoekt er allang is. In jezelf. En dat al het externe om je heen mooi is, en welkom, maar dat je altijd naar binnen kan keren.

Diepe stilte is wat mij betreft ultiem geluk. Al vind ik het ook heerlijk om, als mijn batterij weer opgeladen is, terug te gaan naar die mooie wereld vol contacten en prikkels en geluiden en kleuren, en kinderen. Dat is het enige nadeel: dat ik mijn kids niet kan meenemen (3 en 2 jaar – hebben ietwat moeite met stilte)

Voor een ieder die soms ook GEK wordt van de drukte die altijd doorraast: zoek de stilte en gij zult vinden.
Mijn plek hiervoor: https://www.stbonifatiuskerk.nl/