In 2018 doe ik mee aan het jaarprogramma van 365 Dagen Succesvol van David & Arjan. Ik vermoed dat de meeste van jullie ze wel kennen, ze zijn nogal –uhm- aanwezig op Social Media. Het concept is bijna Amerikaans te noemen en jazeker dat zit ook in mijn allergie. Het is hysterisch, het is veel. Het is CHANGING YOUR LIFE. (Voor de oplettende lezer: bespeur je ook mijn sarcasme?). Lang getwijfeld. Zal ik er wel over schrijven, zal ik er niet over schrijven. Zal ik er wel over schrijven of niet. In welke vorm dan en hoe dan. TikTak, TikTak.

Het jaar houdt in dat je iedere dag een opdracht uitvoert. In je Cirkel (ik zit in 122) kan je dit vervolgens delen. Dit zijn veel nadenkopdrachten, inzichten, filmpjes kijken. Mijn man doet het jaarprogramma ook en hij was er vanaf 1 januari als een kind in een snoepwinkel mee bezig. Ik niet, ik vond het stom. Waarom doe ik mee, ik wil het niet, ik ben er te druk voor, ik heb er geen tijd voor.
Afgelopen weekend was het eerste weekend (er zijn er 5 dit jaar) en ook daar zag ik tegenop. Moet ik met allemaal mensen waar ik bij voorbaat al geen zin in heb, weg van mijn kinderen, eens even “lekker aan mijzelf gaan werken”.

Jullie denken natuurlijk waarom heb je jezelf aangemeld als je er zo in staat? Terechte vraag. Ik had een vlaag van zelfontwikkeling en toen dacht ik dat dit een goed idee was. Vervolgens een telefonisch gesprek gehad waarin ik aan gaf al héél gelukkig te zijn – dus had het dan wel zin? De coach verzekerde mij dat iedereen een ander startpunt heeft maar dat het uiteindelijk altijd zal helpen in de groei van jezelf.

Het eerste weekendthema was ‘ik ben de baas’. Nou dat gevoel heb ik al over mijn leven. Ik volg mijn hart en maak keuzes die niet altijd op gebaande paden zijn. Naast mijn baan op de Universiteit, heb ik een eigen bedrijf, ben ik politiek actief én schrijf ik. Ik ben de Baas, ik doe wat ik leuk vind.

Op dag 1 stond een nieuwjaarsduik gepland. En vanaf het moment dat dit was aangekondigd vond ik het STOM. Ik ga dat niet doen, Nee Echt Niet. Ik wil niet in bikini in ijswater met 2000 getuigen. Ik voel me daar niet goed bij. Ik doe het niet. Ik doe het niet. Allerlei gedachten, maar ook bedenkende dat dit waarschijnlijk precies de bedoeling was van David & Arjan. Op zaterdag aangekomen bij het moment van de duik, was ik dan ook als enige niet in bikini. Ik heb in mijn winterjas staan kijken naar de anderen. En dat voelde GOED. Ik ben bij mijn standpunt gebleven en mijn grenzen bewaakt. Ik ben bij mijzelf gebleven. En dat was heel fijn. De coaches hebben mij gecomplimenteerd hiervoor – als je iets niet wil moet je het niet doen.

Inderdaad. Maar daar zit ook meteen mijn les. Want waarom voelde ik zoveel weerstand de hele tijd? Tegen het programma, tegen het weekend, tegen de duik, zelfs tegen het hele concept. Ik geef mijzelf op, en vervolgens vind ik mijzelf stom en word ik cynisch. Hmm, hier zit een leerpuntje.

Op dag 2 van het weekend was in ein-de-lijk over mijn weerstand heen. En man – wat ik heb ik een mooie en bijzondere dag gehad. Ik heb gehuild, gelachen, en mijn prioriteiten eens helder op een rij gezet. Ineens wist ik het. Mijn kinderen zijn mijn kompas. Dat is mijn thema voor 2018.

Want het is leuk dat ik allerlei ballen kan ophouden en dat doe ik ook heel goed. Maar als ik daar stress van heb en mij geen leuke moeder voel, doe ik niet het juiste. Vanaf vandaag hou ik van mijzelf en accepteer ik mijzelf als vrouw én als moeder, ook als dat even niet zo goed lukt. Als ik thuis ben wil ik thuis zijn (niet in mijn hoofd bij de to-do-list). En als ik aan het werk ben, wil ik niet stiekem thuis missen. Want mijn kinderen zijn niet 3 ballen erbij, maar ik wil de ballen laten vallen op de momenten dat ik samen met ze ben.

Op naar het mooiste jaar van mijn leven!