Nou precies dat was ik doen! Wassen. Al die tijd. Want drie dochters; dat geeft was en was en nog eens was. En verder was ik aan het hoogzwangeren, bevallen, huilen, ontzwangeren, verliefd worden, borstvoeden, en aan het rennen. Van kind 1 naar kind 3, van kind 3 naar kind 2. En tussendoor proberen af en toe een dutje te doen.
Je hoort mij niet klagen. Mensen vragen: hoe is het nu, moeder van 3 mooie dochters te zijn? Daar is geen simpel antwoord op. “Goed” dekt de lading niet, “slecht” al helemaal niet. Makkelijk is het niet, maar ook niet zo ingewikkeld als het lijkt. Ja ik ben moe, maar ook strontgelukkig. Ik kom weinig de deur uit, maar dat wil ik ook helemaal niet als ik weet wat ik thuis heb. Mijn wereld is klein op dit moment, maar voordat ik het doorheb praten ze en lopen ze. Hebben ze een eigen leven en een eigen mening. Hebben ze eigen vrienden en eigen geheimpjes. Een eigen geur en een eigen muzieksmaak. Hebben ze kleedgeld en willen ze brommers. Worden ze verliefd en voelen ze ook het verdriet wat daarbij hoort. Zullen ze de slappe lach hebben maar ook met deuren slaan. En dat lijkt mij allemaal heerlijk om getuige van te zijn.
Ik ben erachter dat het krijgen van kinderen vooral een groot leerproces is over jezelf. Zo ben ik geduldiger dan ik dacht, maar kunnen de kids ook het bloed onder mijn nagels vandaan halen. Kan ik overlopen van liefde, maar ook van woede. Ben ik een heel ander mens als ik moe ben, dan wanneer ik uitgerust ben. Moet ik opnieuw leren om mijn lijf te waarderen. Heb ik opnieuw geleerd hoe een fantastische man ik heb. Heb ik opnieuw geleerd waar mijn prioriteiten liggen.
Misschien is dat wel de conclusie. Waar was ik al die tijd? Diepe dalen beleven, maar vooral hele, hele hoge pieken.