“Wow – jij hoeft niet lang meer!” wordt er vol verbazing en bewondering naar mij geroepen als men mij ziet lopen. Nouja lopen, lopen. Ik zou het niet echt meer als lopen willen bestempelen. Het is meer, tsja, vooruit waggelen. Of nouja vooruit, ik sta bijna stil als ik loop. Waggelen dus. Schijnt iets nuttigs te zijn met hormonen (weekmakers voor je bekken) en zwaartepunt (mijn Eva-wicht is inderdaad niet meer wat het geweest is) verplaatsing. En hoelang ik nog mag, dat is inderdaad de vraag. Want het kan zijn dat ze morgen geboren worden maar het kan ook nog 7 weken duren. Ik heb het liefst dat de meiden nog zo lang mogelijk in mijn buik blijven. Dat verkleint de kans op complicaties. Maar dat buitenaardse gewicht achter mijn navel, begint mij wel in de weg te zitten.

Ach en ik moet nog zoveel! Nouja, ik wil nog zoveel! Alleen al het hele huis(houden) op orde houden met een meiske van 1,5 jaar om mij heen is een hele uitdaging. Zeker als je eigenlijk niet meer mag bukken, inspannen, stofzuigen etc. Lang leve de hulp van mensen om mij heen! Maar daarnaast moeten er natuurlijk andere belangrijke zaken plaatsvinden, zoals de plafonds afnemen, de tuin stofzuigen, mijn fiets poetsen. Want ja, de baby’s zouden maar komen en dit is niet af. Slechte moeder punten.

Ik zal de aankomende weken mijn eieren gewoon moeten uitbroeden en accepteren dat ik meer bed en bank zal zien dan de aankomende jaren. Deze broedkip gaat op het nest en ik hou jullie natuurlijk op de hoogte!