De gebeurtenissen in Frankrijk zijn verschrikkelijk. Ik leek vrijdagavond en zaterdag wel een spons voor de televisie. Ik wil alles weten, elk detail. Elk filmpje, hoe gruwelijk of schokkend ook, heb ik bekeken. Met welk doel? Geen idee. Ik werd er bang van. Ik ga donderdag naar een concert van Douwe Bob in Zwolle, stel dat daar zoiets zou gebeuren, dat mensen in het wilde weg gaan schieten. Vreselijk! En ik heb een kind thuis! Het voelt ineens als een risico om ernaartoe te gaan. Maar ik hoor u denken: dat is precies wat ze willen. Angst zaaien. Maar wie zijn `ze`? Het gevaar kwam uit het Midden Oosten, van IS. Nee hoor, dit gevaar kwam blijkbaar uit Brussel. De gemeente Molenbeek, waar ik nog nooit van gehoord had, lijkt nu een bakermat voor terrorisme.

Ik hoor Frankrijk de oorlog verklaren en lees dat ze bommen gooien in het Midden Oosten. Ik krijg hier een naar gevoel bij – er worden vast en zeker burgers getroffen daar. En de mensen die familie verliezen door het Westen, zullen hun haat richting het Westen vergroten. Maar wat kunnen wij, burgers van Nederland, nu doen? Ik voel me machteloos. Moeten wij iets doen? Mensen raken zich bewust van het feit dat Frankrijk niet de enige plek is waar aanslagen zijn gepleegd. Er zijn al veel meer aanslagen gepleegd, dit leek in het nieuws minder belangrijk. En het Midden Oosten is blijkbaar niet de enige plek waar aanslagen worden gepland. Het gebeurt overal.
Angst en verdeeldheid is wat `ze ` willen, misschien moeten we ze liefde tonen. Liefde voor elkaar en voor de medemens. En volgens mij begint dat in hele kleine dingen. Zoek je ouders op in het verzorgingshuis. Vertel je familie dat je van ze houdt. Veeg de stoep van de buren. Kook een keer soep voor daklozen. Met dat soort kleine en warme zaken, behouden wij de menselijkheid en de liefde. Want terrorisme groeit volgens mij altijd op een zwarte bodem van angst, onvrede en narigheid. Nooit in een warme en liefdevolle omgeving. Dat is mijn geloof, en dat is wat ik wil geloven. Amen!