“Hoe was je vakantie in Griekenland?” vraagt men aan mij.
“Goed, lekker en fijn” antwoord ik.
“Veel last gehad van de vluchtelingencrisis?” vraagt men.
“Nee, wij zaten aan de westkant van Griekenland, daar zijn geen vluchtelingen” aldus ik.
“Oh gelukkig maar, anders heb je ook niet echt vakantie” concludeert men.

En enerzijds hebben ze gelijk. Als ik ergens was geweest waar vele vluchtelingen waren, was ik niet onbezorgd zandkasteeltjes gaan bouwen op het strand. Of Ouzo gaan drinken in dat stadje. Want dan was ik gaan helpen. En dan heb je niet echt vakantie, dan ben je druk.
Anderzijds is dat natuurlijk hypocriet. Het wél een probleem vinden, maar alleen op werkdagen. Niet in je vakantie. Ik moest toch zo nodig columnist worden? Dan moet ik ook daad bij het woord voegen. Of mag ik ook even familie-tijd hebben af en toe?

“Wel veel last gehad van de financiële crisis in Griekenland?” vervolgen mensen.
“Nee, weinig. Wel veel dichte winkelpanden, maar het is natuurlijk ook geen hoogseizoen” leg ik uit.
“Nou, aan jullie ligt het in ieder geval niet. Jullie hebben weer geld geïnvesteerd daar!”. Met een glimlach wordt het crisisgesprek afgesloten.

Alle soorten crisis blijken maar weer relatief. Wat is erger, en maakt het uit wat erger is? En wie bepaalt dat dan? En dan zijn er ook nog allerlei theorieën dat het één met het ander te maken heeft. En wat kunnen wij hier als mensen nou aan doen? De politiek heeft hier natuurlijk een grote rol in. Ik ben erg blij met het `nieuwe` geluid dat Jesse Klaver, fractievoorzitter GroenLinks, laat horen. Hij bokst op tegen het populistische geluid van G.W. En dat geeft mij hoop op oplossingen. Ik zal het op inhoud niet altijd eens zijn met deze partij, het gesprek komt in beweging! Idealisten sta op! In mijn hoofd heet hij nu al Jesse Klavertje-vier, maar dat heeft hij vast al te vaak gehoord. Vandaag mag Jesse zich druk maken, morgen doe ik weer met ‘m mee. Nu nog even genieten van mijn laatste vakantiedag!