Laatst sprak ik boven een kop koffie met een kennis. Hij verteld mij dat hij het idee heeft niet veilig te zijn op zijn werk. Dat ze niet doorhebben wat zijn kwaliteiten zijn, hoe hard hij ook roept. Dat hij zo hard werkt maar het soms lijkt alsof ze een stuk van hem niet willen zien. En daardoor ook een stuk van zichzelf verstopt. Ik zie een oud verdriet in zijn gezicht.

Ik weet dat hij niet de enige is met dit soort gevoelens. Het gevoel hebben niet je hele zelf te mogen of kunnen zijn op je werk. Heelheid. Holisme. Jezelf mogen zijn. Ruimte innemen. Het gemiddelde managementblad staat er vol mee. Maar wat dit eigenlijk betekent, is wel een grote vraag? Het zijn zogehete buzzwoorden (al is het woord buzzwoord ondertussen ook een buzzwoord) maar wat je aan je eigen gedrag kan doen op dit vlak, blijft vaak onduidelijk. Terwijl wij hoogstwaarschijnlijk denken dat andere mensen altijd zichzelf mogen zijn bij ons. Ik denk dat het misschien wel begint bij het goede voorbeeld geven.

Wij Nederlanders staan om een heleboel zaken bekend. Kaas, molens. En, je verwacht hem waarschijnlijk niet, een groot gebrek aan zelfreflectie. Wij weten heel goed wat anderen anders zouden moeten doen, maar vinden onszelf vaak redelijk perfect. De beste stuurlui staan aan wal, is een typisch Nederlandse uitspraak.

Als je altijd een stukje thuis laat van jezelf op je werk, ben je dan wel je hele zelf op het werk? En een nog veel interessantere vraag, kán je eigenlijk wel een stukje thuislaten van jezelf op je werk? Bestaat er zoiets als een werkkant en een privékant aan jou? Als ik ’s morgens ruzie heb gehad, of te weinig slaap, kan ik dit dan thuislaten? Ik denk van niet. Je brengt altijd en overal je hele 100% zelf mee. Met al je tekortkomingen in je talenten. Er bestaat niet zoiets als “2 petten”, er is er maar een.

Een mooi voorbeeld hiervan herkende ik laatst. Ik ben politiek actief, werk aan een Universiteit en heb een eigen bedrijf. Ik had voor alle drie deze plekken een ander notitieblokje. Lekker gescheiden houden. Tot ik op de Uni in een gesprek kwam waarbij ik mijn aantekeningen vanuit de politiek erbij wilde pakken, omdat het beide raakte aan hetzelfde onderwerp. Maar had het toen niet bij mij. Ik besefte mij dat dit een typisch voorbeeld is van heelheid. De ervaringen en lessen die ik op 1 plek opdoe, zal ik altijd meenemen naar een andere plek waar ik kom.

Sindsdien heb ik nog maar 1 aantekeningenboekje. Niet van de Uni-Eva, de Politieke-Eva, en de ondernemer. Maar gewoon van Eva, omdat ik altijd dezelfde persoon ben, waar ik ook ben. En door zelf dit uit te dragen, geloof ik dat je impliciet de boodschap uitdraagt dat anderen ook zichzelf mogen en kunnen zijn. Dat je mag zijn wie je bent, fouten mag maken, en dat het allemaal helemaal OK en perfect is.

En het scheelt ruimte in je tas. En in je pettenkast. Heb je dat ook weer gewonnen!

Fijn weekend!

–Mijn missie is om meer (kennis over) inclusie te verspreiden. Ik zal hier de aankomende tijd vaker over schrijven.-