Mijn vriendin Renée en ik zitten te eten bij de Pastazaak. Een paar maanden geleden geopend in Apeldoorn en het concept is even simpel als lekker. Goede Italiaanse recepten, een kleine kaart. Terwijl we een wijntje bestellen hebben wij het over het leven als moeder. Haar dochters, 4 en 1 jaar, en mijn dochters, 4 en een tweeling van 2.

Renée heeft een tijdje geleden besloten om te stoppen met werken. Een man met een druk eigen bedrijf, een baan die niet meer zoveel voldoening gaf. Elke keer als ze moest werken voelde ze stress. Maar wat ze lastig vond: kan dat nog wel anno 2018? Stoppen met werken als vrouw zodra je kinderen hebt? Wat vertel je dan op verjaardagen, als ze vragen wat je doet? Uiteindelijk heeft zij er voor gekozen haar gevoel te volgen. Thuis de balans op te maken en te stoppen met werken. Volledig voor de kinderen er te zijn. En nu zegt ze tegen mij: “het is zo’n goede beslissing geweest, we ervaren zoveel rust en ik ben gelukkiger dan toen ik werkte.”

Ik geef aan dat ik hetzelfde ervaar, maar dan aan de andere kant van de medaille. Ik krijg regelmatig de vraag: “oh en je werkt ook nog, naast je drie kinderen?”. Alsof men er al vanuit gaat dat dit praktisch onmogelijk is. Als ik dan aangeef 4 dagen in loondienst te werken, daarnaast een eigen bedrijf te hebben en daarnaast ook politiek actief ben (en het liefst ook 2 keer per week sport), stijgt de verbazing. Hoe doe je dat? Ben je dan wel een goede moeder?
Ik vertel Renée dat ik dit altijd lastig vind. Jochem krijgt nooit die vraag, dat hij werkt is normaal.

Volgens mij is de grootste emancipatie van man en vrouw, dat we een keuze hebben. Dat je niet MOET stoppen als vrouw of man, zodra er kinderen zijn. En ook dat je (niet altijd) MOET blijven werken als vrouw of man.
Zolang je samen de balans vindt, is het goed. De emancipatie is niet dat wij als vrouwen zijnde allemaal gaan doen wat mannen vroeger deden, dus dat de rollen 1 op 1 omdraaien. De emancipatie zit hem erin dat je de zorgtaken verdeeld alsmede het verkrijgen van inkomen. En als je daar samen een balans in vindt, hoe je verdeling ook is, is dat volgens mij prima.

Laten we toewerken naar respect en keuzevrijheid. Ik vind het heel krachtig dat Renée haar hart volgt, zij respecteert mij omdat ik dat doe. We kiezen een andere weg maar zijn daardoor allebei gelukkig. En veroordelen elkaar niet.

We sluiten af met nog een wijntje of 2 én een voornemen om naar Cinque Terre (Italië) te gaan over een paar jaar. Samen, zonder kinderen. Als we een beetje uit de luiers zijn enzo, want in deze tropentijd lijkt dáár helaas nog even geen ruimte voor