Op verjaardagen krijg ik steeds die ene vraag, “Goh, Eva, hoeveel werk je nou eigenlijk?”. Het is vriendelijk bedoeld, dat weet ik wel. Maar hoe vaak krijgen papa’s deze vraag? Ik ben eens een rondje gaan informeren: nooit.

Als vervolgens mijn antwoord is: “4 a 5 dagen, ik probeer de vrijdag in ieder geval thuis te zijn, maar werk ook regelmatig nog in de avond.” Krijg ik steevast de reactie, “wat knap! Maar hoe doe je dat met de kinderen dan? En wie doet dat het huishouden, of de boodschappen?”.

En volgens mij zit hem dáár nou exact het probleem. In mijn ogen zijn vaders niet een soort halve kinderen die niets kunnen. Veel vrouwen trekken alles naar zich toe, veel mannen vinden dit oké. En gaan vervolgens lekker fulltime werken. En dat is dan de norm geworden. Lieve mensen, het is 2017 hè.

Ik probeer keer op keer geduldig uit te leggen; wij letten samen echt wel op de balans. Jochem werkt parttime, het gaat prima. Ze hebben lieve opa’s en oma’s en een geweldige crèche. En dat gaat heel goed. Ga er maar vanuit dat alle mensen met kinderen samen een weg vinden en zorgen dat het goed geregeld is.

Op mijn werk is Gender Balance een thema waar ik druk mee ben. We zijn op dit moment aan het proberen om alle variabelen en factoren in beeld te brengen die hier invloed op hebben. Het is complexer dan het lijkt. Maar het zit hem vooral in de cultuur die wij zelf creëren.

Ik ben voorstander van het stimuleren van ieders wensen en geluk. Dus ga op zoek naar wat jij zelf wil én wat past bij je thuissituatie. En hopelijk stoot je dan niet je kop tegen het glazen plafond. Tips /meedenken over dit thema? Welkom!

2 be continued…